لیلا نسیم سبحان - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علم و صنعت ایران
محمد علی خان محمدی - استادیار دانشکده معماری و شهر سازی، دانشگاه علم و صنعت ایران،
مهدی حمزه نژاد - استادیار دانشکده معماری و شهر سازی، دانشگاه علم و صنعت ایران

یکی از مهم ترین موضوعات و چالش های بحث برانگیز چند دهه اخیر در سراسر جهان، مسئله انرژی است. از بین فتن منابع طبیعی انرژی، گرم شدن کره زمین، افزایش آلودگی های زیست محیطی و... از جمله مواردی است که لزوم توجه به منابع تامین انرژی را بیش از پیش آشکار می سازد. از آنجا که بخش ساختمان بیشترین سهم را از انرژی مصرفی دارد بهینه سازی مصرف انرژی در این بخش از اهمیت خاصی برخوردار بوده و معماران را به توجه و رعایت اصول معماری پایدار سوق می دهد. در این میان نیز گرایش ها و جریان های مختلفی در معماری غرب با هدف بهره وری در مصرف انرژی شکل گرفته است. یکی از شاخص ترین این گرایش ها، استفاده از الگوی ساختمان های صفر انرژی است. اما نکته قابل توجه در این زمینه آن است که علی رغم اینکه امروزه ساختمان های صفر انرژی به عنوان یکی از اصول دستیابی به معماری پایدار در جهان معرفی گردیده و مطالعات زیادی نیز در این زمینه صورت گرفته است، هنوز این مسئله در کشورمان تنها در حد یک رویکرد سطحی باقی مانده و آنگونه که باید در معماری تحقق نیافته است. که همین امراحتمال وجود موانعی تاثیر گذار را در این زمینه مطرح می کند. از این رو در این مقاله سعی بر این است که ضمن بررسی مزایا و محاسن ساختمان های صفر انرژی، معضلات و موانع پیش روی طراحی این نوع ساختمان ها در ایران مورد بررسی قرار گیرد.

ساختمان صفر انرژی، معماری پایدار، معماری معاصر ایران