بررسی معیارهای طراحی بناهای همساز با اقلیم گرم و خشک

مردم مناطق کویری و گرم وخشک ایران با گذشت زمان در طول تاریخ نسبت به محیط زندگی خود شناخت پیدا کردند و معماری را شکل دادند که منطبق با شرایط اقلیمی و محیطی منطقه بوده است . نه برای مقابله با آن بلکه برای همساز شدن با آن تلاش کرده اند و بهترین روش های استفاده و همسو شدن با طبیعت و شرایط محیط را انتخاب کردند. این شناخت و انطباق باعث به وجود آمدن هویت و فضاهای خاص خود در معماری و شهرسازی در عناصر کل و جز شده است و هر یک از اقلیم ها راهکار و زبان معمارانه و مشخصه خاص خود را دارد. در این مقاله ابتدا به شناخت اقلیم مناطق گرم و خشک، آشنایی با راهکارهای مختلف برای همساز شدن بناهای این مناطق با محیط اطراف خود و پاسخگویی به خصوصیات فرهنگی اجتماعی این مناطق پرداخته شده است. سپسراهکارهای استفاده شده جهت انطباق با محیط کویری ،هم سو شدن با اقلیم و ایجاد فضای آسایش برای سکونت دراقلیم گرم و خشک با بکاربری حداقل امکانات تکنولوژی و انرژیهای تجدید ناپذیر و استفاده صحیح از موهبات طبیعی مطرح شده است .که با توجه به آن ها می تواند باعث طراحی مناسب تر و بهینه تر ساختمان های امروزی براساس اقلیم و به نوعی بوم گرا را در پی داشته باشد.