بابک قصیری،
محسن رضوانی زاده

معماری قبل از هر چیز درکی شخصی از معنا و اراده فردی در خلق فضاست، اما این رابطه فردی از فضا باید بتواند تبدیل به یک رابطه جمعی شود و تعمیم پیدا کند. بهعبارت دیگر تولید فضا در معماری تولیدی فردی است که باید به تولید اجتماعی و جمعی تبدیل شود. شناخت طراحی جمعی به عنوان یک رویکرد طراحی، نیازمند شناخت چگونگی فرآیندهای طراحی در نمونه های کاربردی معماری جمعی ( یا دیگر رویکردهای مشارکتی ) نیز می باشد تا بتوان از طریق مقایسه تطبیقی آن با دیگر رویکردها به نحوه عمل آن پی برد. بررسی نمونه ها به چند جریان اصلی اشاره دارد که با استفاده از آنها می توان به نکاتی ارزشمند دراین باب دست یافت.