رضوان عباسی بخشکندی - دانش آموخته کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه شهید بهشتی تهران

مشاهده تولید آلودگی و تخریب زیست محیطی و رو به اتمام گذاشتن منابع کلیدی در توسعه صنعتی و نیازهای تولیدی جهان، از دهه 1960 نگرانی های ژرفی درکشورهای بیشتر توسعه یافته پدید آورد و در حالی که انگاشت محدودیت منابع طبیعی بیشتر توسعه می یافت ، محیط به موضوعی سیاسی با اهمیت جهانی تبدیل شد.در همین راستا طی چند دهه ی اخیر مفهوم توسعه تغییر یافته و دیگر هدف توسعه افزایش مصرف سرانه نیست. این گونه توسعه، نیازهای کنونی را بدون کاهش توانایی نسل های آتی در برآوردن نیازهایشان برآورده می کند و توسعه ای پایدار است. اخیرا اعلام شده که راهبردهای توسعه منطقه ای می تواند باعث دستیابی به توسعه ی پایدار گردد. هدف این پژوهش بررسی توسعه ی پایدار در سطح منطقه ای و بیان اصول انگاشتی آن است . روش کار مبتنی بر مطالعات اسنادی است که با مطالعه متون و منابع موجود در ارتباط با انگاشت پایداری و توسعه ی پایدار منطقه ای انجام شده است. در این راستا ، ابتدا انگاشتپایداری و ریشه های آن بررسی شده ، سپس توسعه ی پایدار ، اهداف و مهمترین انگاشت های آن مورد توجه قرار می گیرد . در نهایت توسعه ی پایدار و رابطه ی متقابل بین ابعاد آن در سطح منطقه ای مورد بررسی قرار می گیرد . بررسی ارتباطات متقابل ابعاد توسعه پایدار در سطح منطقه ای بیانگر این است که توسعه مناطق باید براساس گسترش متناسب ابعاد پایداری قرار داشته باشد . توسعه منطقه ای پایدار نه تنها سیاست های سنتی در سرزمین مشخص ، بلکهفرآیندهای اجتماعی – اقتصادی سازماندهی شده در زمینه های سیاسی و فرهنگی ویژه را در بر می گیرد . یکی از ویژگی های پایداری در سطح منطقه ای این است که نیاز ها و ملزومات محلی به همدیگر متصل شوند و برای سیاست ها ، راهبرد و اولویت های مرکزی یکپارچه گردند .

پایداری ، محدودیت محیطی ، توسعه ی منطقه ای ، تعادل