تبیین الگوی انعطاف پذیری در طراحی فضاهای فرهنگی

فضاهای فرهنگی به عنوان بخشی از مکان های عمومی، افراد را درون سازمان های فضایی گوناگون به صورت اختیاری و برای انجام فعالیت های فرهنگی و اجتماعی گرد هم می آورند. این فضاها، محل مناسبی برای برقراری تعاملات اجتماعی محسوب می شوند و نقش مهمی در ایجاد و ارتقای تعاملات و ارتباط افراد با یکدیگر و زندگی اجتماعی آنها دارند. با درک چگونگی ارتباط محیط انسان ساخت و روابط اجتماعی میان افراد، می توان معماران و طراحان را در جهت طراحی مناسب چنین فضاهایی یاری رساند. هدف پژوهش حاضر یافتن روابطی بین کیفیت های فضایی و مفاهیمی چون انعطاف پذیری در معماری و بکارگیری آنها در طراحی بناهای فرهنگی می باشد. در ارزیابی گونه های انعطاف پذیری از روش کتابخانه ای، مشاهده و تحلیل آنها استفاده گردیده است. نتایج نوشتار پیشرو حاکی از وجود رابطه مستقیم بین میزان انعطاف پذیری و گونه های فعال محیط ساخته شده می باشد. این گونه ها گاه به تنهایی و گاه در ترکیب با یکدیگر می توانند در کمیت و کیفیت انعطاف پذیری بناهای عمومی اثرگذار باشند.

Keywords:

فضاهای فرهنگی , معماری , انعطاف پذیری , اصول و معیارهای طراحی , محیط انسان ساخت