حامد امیری - دانش آموخته کارشناس ارشد عمران- سازه دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمین
آرش بیات - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمین

در عصر جدید، با توجه به رشد جمعیت و توسعه شهرها و محدودیت گسترش شهرها، ایجاد سازه های جدید بر روی سازه های قدیمی یا تخریب بناهای مستهلک امری اجتناب ناپذیر است. بنابراین فضای زیاد اشغال شده توسط نخاله های ناشی از تخریب بناها از یک سو و مشکلات زیست محیطی که این نخاله ها ایجاد می کنند از سوی دیگر، یکی از دغدغه های کشورهای در حال توسعه می باشد. محققین بی شماری کوشش می کنند تا با بکارگیری این نخاله ها بعنوان مصالح ساختمانی نقش بسزایی در رفع این مشکلات داشته باشند. در این تحقیق سعی شده است از نخاله بازیافتی به عنوان جایگزین درشت دانه در بتن خودتراکم استفاده شود. بدین منظور با استفاده از طرح اختلاط تاگوچی و آزمون مقاومت فشاری 7 روزه، طرح اختلاط بهینه ای (شاهد) که میزان فوق روان کننده، نسبت آب به سیمان و میزان میکروسیلیس را تعیین می کرد، مشخص گردید. سپس درشت دانه بازیافتی به نسبتهای0، 30، 60 و 100 درصد جایگزین درشت دانه طبیعی شدند و توسط آزمایش های کارایی (اسلامپ فلو، حلقهJ، جعبهL، قیفV، جعبهU) و آزمایش های مقاومت فشاری و مقاومت کششی در سنین 7 و 28 روزه مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج این تحقیق حاکی از این مطلب است هرچند که با افزایش درصد سنگ دانه بازیافتی از کارایی بتن کاسته می شود، ولی این کاهش در حد قابل قبول می باشد. حداکثرمقاومت فشاری بتن خودتراکم با جایگزینی 30 درصد درشت دانه بازیافتی و حداکثر مقاومت کششی با جایگزینی 30 تا 60 درصد جایگزینی اتفاق افتاده است. همچنین نتایج این تحقیق نشان داد سنگ دانه بازیافتی بدلیل تیزگوشه ای بیشتر درگیری بیشتری با خمیر سیمان را دارد.

بتن خودتراکم، درشت دانه بازیافتی، کارایی، بتن سخت شده