فردین نیکرو - دانشجوی ارشد مدیریت صنعتی ، دانشگاه خلیج فارس بوشهر ایران
خداکرم سلیمی فرد - دانشیار دانشگاه خلیج فارس بوشهر

شهرنشینی شتابان و رشد بی قواره شهری از پدیده های ناگوار در چند دههٔ اخیر است. این پدیده تا حد زیادی در نیمه دوم قرن بیستم در بیشتر کشورهای در حال توسعه اتفاق افتاده و به صورت پدیده ای جهان شمول درآمده است. در همین دوران، جمعیت شهر نشین جهان با بیست برابر افزایش از ۱۵۰ میلیون نفر در ابتدای قرن بیستم به بیش از ۲ میلیارد و ۹۰۰ میلیون نفر در پایان قرن آن رسیده است. این رشد بی رویه موجب بروز مشکلاتی چون افزایش بزهکاری، حاشیه نشینی، بحران مسکن، شرایط نا مطلوب کار، مسائل زیست محیطی و حاشیه نشینی شده است. شهرهای بزرگ می توانند به توسعه انسانی یاری رسانند، اما از بسیاری جنبه ها محدود کننده توسعه انسانی هستند. شهرها اگرچه مرکز تنوع، فراوانی و نعمت هستند با این حال منشأ فقر، جرم و جنایت و انواع ناهنجاری ها و بزهکاری ها و افول ارزش های انسانی نیز هستند. این ویژگی ها، شهر ها را با مشکلات و مسائل متعددی مواجه کرده است (بارانی و همکاران، ۱۳۸۹).