شبنم شامنصوری - دانشجوی کارشناسی ارشد میکروب شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد فلاورجان، اصفهان، ایران
وجیهه کرباسی زاده - استادیار میکروب شناسی پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد فلاورجان، اصفهان، ایران

زمینه و هدف: استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس عامل عفونت های بیمارستانی در نوزادان و افراد با پروتزهای ثابت پزشکی می باشد. به دنبال افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی، درمان عفونت های ناشی از این باکتری چالشی جدی در سیستم هایبهداشتی ایجاد کرده است. این مطالعه، با هدف تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس جدا شده از نمونه های بالینی مقاوم به وانکومایسین صورت گرفت. در یک بازه زمانی 9 ماهه، 251 نمونهبالینی جهت جدا سازی سویه های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس مورد بررسی قرار گرفتند. پس از تعیین هویت جدایه ها، حساسیت آنتی بیوتیکی آن ها به روش انتشاردیسک تعیین شد. مقاومت به ونکومایسین به روش غربالگری آگار و مقادیر MIC آن با روش اپسیلومتری ) E Test ) سنجیده شد. ژن مقاومت به متی سیلین، mecA با تکنیک PCR ردیابیشد. از 251 نمونه بالینی، 120 سویه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس جداسازی شدند. بیشترین جدایه ها مربوط به نمونه ادرار بودند. در این مطالعه، 95 جدایه ) 79 %( مقاوم به سفوکسیتین و 66 جدایه ) 55 %( مقاوم به ونکومایسین بودند و مقاومتدارویی چندگانه در 94 جدایه ) 33 / 78 %( مشاهده شد. در بررسی مولکولی، 37 جدایه ) 41 / 54 %( دارای ژن mecA بودند که از این میان 32 جدایه مقاومت به ونکومایسین را نیز نشان دادند. افزایش مقاومت به متی سیلین و ونکومایسین در جدایههای استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس هشداری جدی برای سیستم های بهداشتی می باشد. لذا انتخاب روش درمانی دقیق و مناسب جهت کاهش مقاومت دارویی ضروری می باشد.

ونکومایسین، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس، mecA ، E Test