مدیریت کاربری اراضی شهری به منظور کاهش خطرپذیری زلزله، نمونه موردی شهر کابل

مخاطرات طبیعی همواره سکونتگاههای انسانی بخصوص شهرها را تهدید میکند. آمارها نشان میدهد علیرغم رشدتکنولوژیها و افزایش توان پیشبینی بسیاری از مخاطرات طبیعی، هنوز هم زلزله یکی از خطرات مهم زندگی شهری به حسابمی آید که تغییرات آب و هوایی گسترده در سال های اخیر، بر اهمیت این موضوع افزوده است. کابل پایتخت کشور افغانستان با اقلیمی کوهستانی و با قرار گیری بر روی گسل خطرناک چمن ، محل مستعدی برای بروز بحرانهای شهری خصوصازلزله می باشد. مسائل و مشکلات فراوان کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و مدیریتی این شهر، زمینه را برای افزایش آسیبهایبیشتر این خطرات احتمالی فراهم می نماید و لزوم توجه به آن را نسبت به بسیاری از شهرهای توسعه یافته مورد تاکید قرار می هد. رشد شهرنشینی و افزایش جمعیت این شهر در سال های اخیر افزون بر عدم توجه کافی به مسئله ذکر شده درطرحهای شهری و مدیریت شهری، ضرورت یک برنامه مدیریت کاربری اراضی شهری برای کاهش خطرهای ناشی از بحرانهای زلزله را بیش از پیش مورد توجه قرار میدهد. هدف این مقاله بررسی وضعیت کاربری اراضی شهر کابل و ارائه استراتژیهایی برای کاهش خطرهای ناشی از زلزله برای بالابردن میزان تاب آوری این شهر است. این مطالعه به صورت اسنادی و کتابخانهایصورت گرفته است و به بررسی مبانی نظری موضوع مربوطه، شناسایی وضعیت موجود شهر و تحلیل ویژگیهای مرتبط با موضوع تحقیق میپردازد. یافتههای تحقیق نشان میدهد با برنامه مدیریت کاربری اراضی شهری کابل و با ارائه راهکارهای مناسب، تلفات و آسیبهای جانی و مالی وقوع زلزله را کاهش داد

Keywords:

خطرپذیری شهری , زلزله , مدیریت کاربری اراضی شهری , تاب آوری , کابل