بازتعریف گفتمان توسعه پایداری ؛درتطابق بانظریه انعطاف پذیری عصرفشردگی زمان ـ فضا جهانی شدن

ازدهه 1980میلادی به نشراندیشه نئولیبرالیسم دنیای شهری درپی افزایش نفوذبازار برهمه ارکان زندگی مخاطراتی را درنحوه عملکرد سیستم های سازنده خود تجربه می کند مخاطراتی که درحوزه یک سیستم پیچیده تحت تاثیر چرخه های دانش اطلاعات و تکنولوژی ازیک سو ونیروهای موثرشامل نیروهای درونی پیچیدگی و همبستگی و نیروهای بیرونی پراکندگی و فشردگی ازسویی دیگر و همچنین رویکرد رقابت شهری رخ میدهد این مخاطرات اشفتگی ها و اختلالاتی را درساختارکلی سیستم های شهری وارد کرده براساس مفهوم جهانی شدن شدت بیشتری یافته و لزوم تغییرات اساسی را دربرنامه ریزی به منظور حل مسائل جدید ایجاب کرده است دراین راستا تغییر برنامه ریزی دردهه 70-80 میلادی به پارادایم انتقادی درقالب برنامه ریزی ارتباطی و مشارکتی که خود مجموعه ای ازبحرانهای محیطی اقتصادی و اجتماعی را درپی داشته کارساز نبوده و لزوم بازاندیشی درنحوه برنامه ریزی را به منظور کنترل مخاطرات و اسیب های اقتصادی اجتماعی و اکولوژیکی درپی داشته است نتیجه این بازاندیشی پارادایم انعطاف پذیری پسامدرنیسم می باشد که برکلیه اندیشه های اغازین قرن مسلط بودها ست

Keywords:

پسامدرنیسم , فشردگی زمان و فضا , نظریه انعطاف پذیری , رقابت شهری , گفتمان توسعه پایداری