حسن رضایی صدر - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه تهران و مدیر تولید دوم کشاورزی کشت و

پسابهای کشاورزی یکی از مضرترین منابع آلوده کنندة محیط زیست می باشند. آلودگی منابع آبهای سطحی همچون رودخانة کارون و تالاب شادگان در خوزستان توسط این پسابها در طول یک دهة گذشته به یک مشکل زیست محیطی تبدیل گردیده است. این آبها حاوی مقادیر زیادی از عناصر آلوده کننده بوده که باعث کاهش کیفیت آب در پایین دست می گردند. جهت اجتناب از این مشکل، استفادة مجدد از این آبهای نامتعارف جهت اصلاح اراضی بایر (خاکهای شور و قلیا) در جنوب خوزستان مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. سه تیمار آب نامتعارف با سطوح متفاوت هدایت الکتریکی (EC ) و نسبت جذب سدیم (SAR) انتخاب گردید و هر تیمار جهت آبشویی 6 کرت آزمایشی بکار گرفته شد. عمق آب آبشویی در هر نوبت cm 25 بوده و جمعاً cm 75 آب جهت آبشویی کرتها استفاده شد. قبل و پس از هر نوبت آبشویی نمونه های خاک از عمق cm 90- 0 تهیه و مقادیر هدایت الکتریکی (EC) و درصد سدیم قابل تبادل (ESP) نمونه ها اندازه گیری گردید. نتایج نشان می دهد که استفاده از آب با شوری و قلیائیت خیلی زیاد (کلاس C4S4) جهت اصلاح خاکهای شور و قلیا در مراحل اولیة آبشویی موفقیت آمیز بوده و در صورت احداث شبکه های آبیاری و زهکشی می توان از این آبها بنحو مناسبی جهت اصلاح هزاران هکتار از اراضی بایر منطقه استفاده کرد. عمق قابل کاربرد اینگونه آبها cm 100 پیشنهاد می گردد که تقریباً 40% کل آب مورد نیاز جهت اصلاح خاکهای بایر منطقه می باشد.

محیط زیست، پساب کشاورزی، آبشویی، خاکهای بایر، خوزستان