زینب کریمی - دانش آموخته گروه مهندسی آبخیزداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس

با جهت گیری محوریت مردم در امر توانمندسازی توسعه پایدار، دانش بومی و مشارکت مردمی مهمترین بخش در روش ها و آگاهی های محلی در این زمینه می باشد. دانش بومی نتیجه ی سال ها تجربه گروه هایی می باشد که برای حل مشکلات خود، با استفاده از منابع در دسترس در محیط آنرا بکار و تجربه کرده اند. در واقع دانش بومی با شرایط بومی و محلی کاملاً سازگار می باشد و به بهره برداران در مدیریت پایدار آبخیزها کمک می کند تا نقش فعال تری در توسعه پایدار منابع طبیعی داشته باشند. در نتیجه قدم اول برای کاهش و یا حل مشکلات جوامع در عرصه های آبخیز رجوع به دانش بومی است. در سال های اخیر تلاش های فراوانی در راستای ارتقای سرمایه های اجتماعی و اقتصادی در حفاظت از منابع طبیعی انجام شده و یا درحال انجام می باشد که با توه به گسترش ابعاد مسائل محیط زیست، جلب مشارکت مردمی ضروری است. در همین راستا مشارکت جوامع محلی و دانش بومی، نقش قابل توجهی در عرصه های زیست محیطی کشور می تواند فراهم کند. لذا با توجه به این مهم مشارکت مردم در روند توسعه و مدیریت آبخیز از نظر صاحب نظران توسعهاز چنان اعتباری برخوردار است که بعضاً توسعه را معادل مشارکت می دانند که بدون دستیابی به آن توسعه پایدار روستایی میسر نخواهد.

مدیریت پایدار، دانش بومی، مشارکت، بهره برداران