مریم احمدی - دکترای حقوق بین الملل عمومی، دانشگاه پیام نور

تدوین و تصویب راهبرد ملی توسعه پایدار در کلیه کشورها موضوعی است که همواره بر ضرورت آن از سال 1992 در کنفرانس بین المللی محیط زیست و توسعه در برزیل تاکنون تأکید شده است. جامعه بین المللی به تدریج در حال تدوین سیاست های جهانی برای اجرای دستور کار 21 است. برنامه توسعه ملل متحد به عنوان شبکه جهانی توسعه سازمان ملل، با ارائه الگوها، تکنولوژی و برنامه های آموزشی، توانمندی کشورها را در راستای دستیابی به اهداف توسعه هزاره، برنامه های اقتصادی، مدیریت بلایای طبیعی و حفظ محیط زیست تقویت می کند. در این راستا رویکرد زیست بومی، راهبردی برای مدیریت یکپارچه منابع آب، زمین و معیشت است که حفاظت و استفاده پایدار را به شیوه های متعادل گسترش می دهد. مدیریت زیست بومی رویکرد حفاظتی پیشرفته ای است که در آن حفاظت از محیط زیست با به رسمیت شناختن بهره برداری های معقول اقتصادی و در نظر گرفتن نقش انسان به ویزه جوامع محلی به عنوان بخشی از زیست بوم در برنامه های مدیریت حوزه آبریز و مراقبت بر تطبیق برنامه های توصیه شده در چارچوب مؤلفه های توسعه پایدار انجام و به استفاده مؤثر و بهره برداری بهینه از منابع موجود منجر می گردد. در این رویکرد، بستر مناسب برای مشارکت ذی نفعان در مدیریت و حفاظت تالاب ها فراهم می شود. الگوهای ارائه شده توسط برنامه توسعه ملل متحد در راستای افزایش ظرفیت ها و کمک به حفظ محیط زیست سالم به کار رفته و در برخی موارد این ایده ها جذب قوانین توسعه ملی شده است و هم راستا با این قوانین از برنامه های توسعه کشوری نیز حمایت می کند.

مدیریت حوزه های آبخیز، حق بر توسعه پایدار، برنامه توسعه ملل متحد، حق بر محیط زیست، اصل مشارکت مردم