بررسی نقش عوامل انسانی در مدیریت هدفمند سیلاب شهری (مطالعه موردی: حوضه آبخیز باراجین قزوین)

رویارویی با بحران های محیط شهری یکی از موضوعاتی است که بیشتر شهرها با آن روبرو هستند. در این راستا، سیلاب خطری است که مردم بسیاری از کشورها با آن مواجه بوده و در کل سیطره جهان بعنوان یکی از شدیدترین بلاها در میان کل بلاهای طبیعی شناخته شده است. فشار جمعیت و فقدان زمین های کشاورزی باعث حرکت جمعیت انسانی بسوی دشت های سیلابی گردید که این عامل باعث تشدید سیلاب ها و اثرات مخرب آنها گردیده است. جوامع و فعالیت های خدمات- تولیدی آنها، به دلیل ارتباط تنگاتنگ با محیط طبیعی، از دیرباز در معرض نیروهای مخرب طبیعی قرار داشته اند، لذا ساکنان هر منطقه به تجربه اقداماتی را برای مقابله با این حوادث و کاهش آثار زیانبار آن بر جوامع خود به کار بسته اند. اغلب مطالعات و اقدامات صورت گرفته نیز حاکی از آن است که کانون توجهات عمومی به عوامل فیزیکی و انسان ساخت مخصوصاً تغییر کاربری معطوف بوده و نگرش یکپارچه که در برگیرنده سیستم های اقتصادی، اجتماعی و محیطی باشد، چندان مورد توجه قرار نگرفته است. در این تحقیق ضمن بررسی نقش عوامل انسانی در مدیریت سیلاب شهری با توجه به پتانسیل اراضی با درنظر گرفتن کاربری اراضی و CN در تولید رواناب پرداخته که نتایج حاکی از آن است تغییر کاربری اراضی و بالا بودن CN در منطقه مورد مطالعه باعث افزایش رواناب و در نتیجه ایجاد سیلاب گردیده است.

Keywords:

بلایای طبیعی , نیروهای مخرب , تغییر کاربری , مدیریت سیلاب شهری , کاربری اراضی , CN