علی اکبر داودی راد - دانشجوی مقطع دکتری رشته علوم و مهندسی آبخیزداری، دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تربیت مدرس و عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان مرکزی
سیدحمیدرضا صادقی - استاد گروه مهندسی آبخیزداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس- نویسنده مسئول
امیر سعدالدین - دانشیار گروه آبخیزداری، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان

امروزه عوامل انسانی شاید بیش از هر عامل دیگری بر فرایند تخریب زمین مؤثر باشد. لکن این مهم کمتر مورد توجه مدیران و سیاست گذاران قرار گرفته است. در این راستا پژوهش حاضر در حوزه آبخیز شازند با بهره برداری ها و مدیریت های متنوع و توسعه صنعتی قابل توجه، با هدف بررسی نقش عوامل جمعیتی و مدیریتی در تغییرات حساسیت به تخریب زمین و بر مبنای شاخص منطقه حساس محیطی (ESAI)، در بازه زمانی 1365 تا 1393 برنامه ریزی شد. نتایج نشان داد که امتیاز عامل انسانی و مدیریتی در سال های 1377 و 1393 در طبقه بحرانی قرار گرفته است. مهمترین عامل در بروز این تغییرات، گروه متغیرهای مغایرت کاربری و به ویژه میزان تغییرات مغایرت کاربری اراضی بوده و متغیرهای جمعیتی در ابتدای دوره زمانی اثرگذاری بیشتری داشته است.

حساسیت به تخریب، مدیریت استفاده از زمین، مدیریت سازگار، مغایرت کاربری اراضی