مقایسه تطبیقی باغ های ایرانی و ژاپنی

باغ های تاریخی بخشی از منظره فرهنگی هستند که در نتیجه همپوشانی و تعامل میان فرهنگ و طبیعت پدید می آیند . بنابراین در احیای آن ها تنها نگهداری و حفاظت از کالبدی باغ به معنای تداوم و ارزش های نا ملموس منظر نیست و سبب از بین رفتن این ارزش های فرهنگی می شود . باغ ها به عنوان شاخص ترین مصداق منظر که در هر ضمینه مخاطب خاص خود را دارند و علاوه بر لایه های طبیعی و زیست محیطی دارای لایه های ارزشمند تاریخی و فرهنگی هستند و بنابراین نمی توان به احیای آن ها در چهارچوبی محدود و با تبصره های مشخص پرداخت. این امر نیازمند رویکردی انعطاف پذیر است که معمار منظر با مطالعه ی منظر فرهنگی و تاریخی سایت و شناخت جنبه های مختلف شکل دهنده به منظر باغ در ابعاد مختلف در کنار توجه به اصول و قواعد احیا و حفاظت به مرمت باغ بپردازد . در این میان باغ سازی شرقی باغ را فضایی مقدس می داند و نه صرفا زیبا و دراین رهگذر به مفاهیم بینشی در طراحی خود توجه می کند . این مقاله بر آن است تا دو نمونه از باغ های ایرانی و ژاپنی با سابقه ایی کهن و تکامل یافته طی قرون متمادی را به گونه ای تطبیقی همراه با نتیجه گیری منطقی به مقایسه بنشیند و با بیان اشتراکات و افتراقات آن ها شیوه های متفاوت طراحی جهت خلق مفهوم واحد را در انطباق با شرایط محیطی و فرهنگی متنوع به مکاشفه بپردازد. نتایج حاکی از آن است که موثر ترین راه حصول آرامش در فضا از ترجمان کالبدی اعتقادات مذهبی مردمان حاصل شده اگرچه در فرهنگ ها و اقلیم های گوناگون به گونه ای متفاوت نمود یافته است.

Keywords:

باغ , باغ ایرانی , باغ ژاپنی ,