سطح بندی میزان برخیرداری مناطق روستایی با استفاده از روش تاکسونومی عددی (شهىرستان سنندج)

توسعه مناطق روستایی رکنی اساسی در نظام برنامه ریزی سیاسی، اجتماعی و ا قتصادی یا به عبارت دیگر، نیل به توسعه کلان ملی است. توسعه نواحی به همراه شناخت قابلیت ها و تنگناهایی که فراراه آن وجود دارد، یکی از محورهای اصلی برنامه های توسعه محیطی، اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی در کشورهای مختلف جهان، قلمداد می شود و در نتیجه توسعه روستایی یک ضرورت بنیادی برای توسعه محلی است که در هر سرزمینی به برنامه ریزی هماهنگ نیازمند است. در همین راستا، پژوهش با هدف سطح بندی میزان برخورداری مناطق روستایی شهرستان سنندج از لحاظ شاخص های اجتماعی و فرهنگی طی سال های 1385-1390 با استفاده از روش تاکسونومی عددی صورت گرفته است. نتایج نشان داد که در سال 1385، دهستان آرندان به عنوان دهستان توسعه یافته (برخوردار) بوده است در حالی که در سال 1390، دهستان های آرندان، زاورود غربی و حومه هنر 3 مورد به عنوان دهستان های درحال توسعه (نیمه برخوردار) و دهستان های آبیدر و نران در پایین ترین رتبه (محروم) بودند.

Keywords:

توسعه یافتگی , توسعه روستایی , شهرستان سنندج