محمدحسین ریاضی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیا و برنامه ریزی گردشگری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرمسار
حیدر لطفی - استادیار گروه جغرافیای دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرمسار

امروزه گردشگری روستایی به یکی از مهمترین بخشهای اقتصادی در بسیاری از کشورهای جهان تبدیل شده است. در دهه های گذشته به ویژه از دهه ی 1990، به دلیل رکود بخش کشاورزی و چالشهای فراوری جوامع روستایی همواره متخصصین و برنامه ریزان بر اهمیت توسعه گردشگری روستایی و ضرورت برنامه ریزی محلی تا ملی توسط دولت تاکید کرده اند. در این راستا کشور ایران با برخوداری از روستاهای متعدد و متنوع و پراکنده در نواحی کوهستانی و بیابانی با اقلیمها و اکوسیستم های گوناگون و خصوصیات طبیعی و جاذبه های فراوان می تواند از این پتانسیل عظیم، در راستای بهبود وضع اقتصادی خود بهره برد. برنامه های توسعه اقتصادی اجتماعی اجرا شده در 60 سال اخیر نه تنها عدالت اقتصادی و اجتماعی را به معنای واقعی کلمه برای روستاییان در بر نداشته بلکه به دلیل عدم مطالعات دقیق و علمی و نداشتن نگرش امایشی، توسعه و پایداری روستاها را در هاله های از ابهام فرو برده و کاهش منابع آب و تخریب خاک وضعیت اشتغال و امنیت غذایی را با مشکل جدی مواجه ساخته و اسکنان تلاشگر روستاها را به سمت مهاجرت اجباری و حاشیه نشینی شهرها با شغلهای کاذب سوق دده است . توسعه گردشگری روستایی مستلزم نگرش آمایشی به این مقوله می باشد در این مطالعه به توسعه پایدار گردگشری روستایی با تاکید بر مفاهیم اساسی و اصلی آمایش سرزمین پرداخته شد و این نتیجه بدست آمده که توسعه توریسم روستایی با تفکر و نگرش آمایشی، توسعه پایدار روستاها را به همراه بهبود وضعیت معیشتی و ارتقای زندگی روستاییان ببار خواهد آورد.

آمایش سرزمین، توسعه پایدار، گردشگری روستایی، پایداری اجتماعی اقتصادی