مهدی نوری ابوذری - دانش آموخته کارشناسی ارشد مهندسی عمران، دانشگاه فردوسی مشهد
سهیل قره - دانشیار بخش فنی و مهندسی دانشگاه پیام نور تهران

در برخی از مسیرهای لوله گذاری، مشکلات اجرایی ناشی از عملیات خاکی در زمین های سخت یا عدم وجود فضای کافی برای لوله گذاری دفنی، منجر به افزایش زیاد هزینه لوله گذاری به صورت معمولی می گردد، لذا استفاده از لوله گذاری به صورت روکار(بالای سطح زمین) به عنوان یکی از راه حل های احتمالی در این موارد مورد بررسی قرار می گیرد. اکثراً اجرای خطوط لوله به صورت روکار، با استفاده از پایه های باربری (تکیه گاه ها) که در فواصل معین نصب می شوند انجام می گردد و بدینوسیله نیاز به تخریب مسیر انتقال کمتر شده و احتیاجی به حفر ترانشه لوله گذاری نمی باشد. لوله های انتقال در حالت روکار توسط پایه ها از سطح زمین فاصله گرفته و با روش های گوناگونی به پایه های باربر متصل می شوند. انتخاب نوع پایه ها با توجه به هزینه های اقتصادی و شرایط فنی حاکم بر پروژه انجام می گیرد. از جمله موارد فنی موثر در انتخاب نوع پایه ها(تکیه گاه ها)، تنش های موضعی خط لوله، حداکثر دهانه لوله بین دو تکیه گاه، پروفیل مسیر خط انتقال و جنس و وضعیت خاک محل اجرای تکیه گاه ها می باشد. در این مقاله ضمن بررسی عوامل موثر در انتخاب تکیه گاه های خطوط انتقال روکار به نکات اجرایی انتخاب این پایه ها (تکیه گاه ها) که حاصل بررسی تکیه گاه های مختلف خطوط انتقال است پرداخته می شود.

لوله گذاری روکار، تکیه گاه های خطوط لوله، پایه های خطوط لوله، لوله، خاک بستر پایه