مسعود اسکندانی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز
حسین جانمحمدی - اعضای هیئت علمی گروه علوم دامی دانشگاه تبریز
سید علی میر قلنج - اعضای هیئت علمی گروه علوم دامی دانشگاه تبریز
مرضیه ابراهیمی - اعضای هیئت علمی گروه علوم دامی دانشگاه تبریز
اسماعیل محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز
سمیه کلانکی - بخش توسعه و تحقیقات شرکت صدور احرار شرق

این پژوهش با هدف ارزیابی عملکرد جوجه های گوشتی تغذیه شده با سطوح مختلف متابولیسم اپتیمایزر بن زا روی (نانوروی) در کل دوره-ی پرورش انجام گرفت. 200 قطعه جوجه گوشتی یک روزه ی مخلوط دوجنس در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 جیره غذایی آزمایشی در 4 تکرار حاوی 10 قطعه جوجه از سن 1 الی 42 روزگی، تغذیه شدند. جیره های آزمایشی شامل 1- جیره پایه حاوی 70 میلی گرم در کیلوگرم سولفات روی 2 جیره های آزمایشی حاوی متابولیسم اپتیمایزر بن زا روی (نانوروی) با مقادیر 30، 50، 70 و 90 میلی گرم در کیلوگرم بودند. نتایج آزمایش نشان داد بین جیره های آزمایشی مختلف از نظر افزایش وزن، خوراک مصرفی ، ضریب تبدیل غذایی و میزان تلفات اختلاف معنی دار وجود نداشت P>0/05 نشان داده شد جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی 30 میلی گرم در کیلوگرم نانو روی و جیره شاهد، به ترتیب دارای کمترین (1/76) و بیشترین (1/8) میانگین ضریب تبدیل غذایی بودند. همچنین میزان افزایش وزن در جیره های آزمایشی حاوی متابولیسم اپتیمایزر بن زا روی (نانوروی) در همه سطوح، نسبت به جیره آزمایشی شاهد، افزایش وزن بالاتری داشتند. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد استفاده از ماده معدنی روی به شکل نانو (در سطوح پایین تر از میزان توصیه شده ی راهنمای تغذیه جوجه راس 308) نسبت به فرم سولفاته، علی رغم اینکه می تواند باعث بهبود عملکرد جوجه های گوشتی شود، می تواند عواقب زیست محیطی ناشی از دفع این عنصر توسط حیوان را در محیط زیست، مرتفع سازد

سولفات روی، جوجه گوشتی، عملکرد رشد، متابولیسم اپتیمایزر بن زا روی (نانوروی)