اثر بخشی مسیر شغلی سازه گرا بر انطباق پذیری مسیر شغلی دانش آموزان دختر و پسر تهران

این پژوهش با هدف ارزیابی اثر بخشی مسیر شغلی سازه گرا بر انطباق پذیری مسیر شغلی دانش آموزان پسرودختر تهران. روش پژوهشی آزمایشی (دو گروهی با پیش آزمون و پس آزمون ) و جامعه آماری همه دانش آموزان پسرودختر پایه دوره اول متوسطه بود که در سال 94-95 در تهران مشغول به تحصیل بودند. از میان آنها به روش نمونه گیری خوشه ای ، ابتدا یک دبیرستان و سپس 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (آزمایش و گواه) قرار گرفتند. ابزارهای سنجش ، شامل پرسشنامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی با زبر مقیاسهای عاطفی ، اجتماعی و آموزشی (سین ها و سینگ 1997) و مقیاس ها خود کارآمدی عمومی (شرر و همکاران 1982) بود. گروه آموزشی در 8 جلسه 90 دقیقه ایی مشاوره گروهی راه حل محور شرکت کردند در حالی که گروه گواه هیچ مشاوره ایی دریافت نکردند. با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس ، پنج فرضیه پژوهشی مورد آزمون قرار گرفت نتایج نشان داد که به کارگیری مشاوره گروهی میزان سازگاری و .(0/01>P) انطباق پذیری دانش آموزان را بهبود می بخشد اما در عملکرد عاطفی، تفاوت معنی داری بین گروه آزمایشی و گواه یافت نشد.

Keywords:

سازه گرا , انطباق پذیری , مسیر شغلی