اثرگذاری رسانه ها بر ترویج بزهکاری در میان کودکان و نوجوانان

مساله بزهکاری اطفال و نوجوانان، از مسائل بغرنج اجتماعی است که دنیای امروز را شدیدا به خود مشغول کرده است. بیش از یک قرن پیش، یعنی از اواخر قرن نوزدهم، ارتکاب جرم و جنایت از ناحیه کودکان و نوجوانان در کشورهای بزرگ صنعتی جلب توجه نموده است. از آن هنگام تاکنون در ممالک مترقی جهان اکثر محققین، جامعه شناسان، جرم شناسان، روان شناسان و ... برای یافتن راه حلی جهت جلوگیری از بروز بزهکاری و تبهکاری در میان نوجوانان و جوانان در تلاش بوده اند. به تصویرکشیدن بزهکاری در رسانه، موافقان و مخالفانی داشته و برداشت های مختلفی را سبب شده است. برخی معتقدند بازتاب دادن انواع جرائم در رسانه ها به متلاشی شدن نهاد خانواده و ازهم گسیختگی اجتماعی می انجامد. در مقابل، عده ای از جرم شناسان نیز بر این باورند که سانسور جرائم و بزهکاری در رسانه، سبب محدود کردن آزادی های اجتماعی می گردد. گفته می شود یکی از ابزارهای مهم ترویج خشونت و بزهکاری در میان کودکان و نوجوانان، رسانه های دیداری چون تلویزیون است. همواره از رسانه های الکترونیکی به ویژه تلویزیون، به دلیل اثرگذاری بالقوه بر کودکان، انتقادهای فراوانی شده است. یکی از نگرانی ها این است که تماشای تلویزیون در سال های اولیه دوره کودکی، روی ارتکاب بزه در آینده اثربگذارد. در این مقاله اثرگذاری رسانه ای همچون تلویزیون بر ترویج بزهکاری در میان کودکان و نوجوانان بررسی، و بر نقش آموزشی نهادهای اجتماعی در یاری رساندن به افراد برای مصون ماندن از جرایم های رسانه ای تاکید شده است.

Keywords:

رسانه های گروهی , تمایل به بزهکاری , کودکان , نهادهای اجتماعی