محمد قربانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دبیر زبان و ادبیات فارسی دبیرستان های ایلام

سخن از یک قصه ی رمزی و جهان مه آلود و نمادین آن است. می دانیم کهقصه های رمزی و سمبلیک در ادب منثور داستانی ما از قرن پنجم با آثاری همچونرساله النظیر (داستان مرغان) ابن سینا و سپس در آثار کسانی چون احمد غزالی (رسالهالطیر) و شیخ اشراق سهروردی و روزبهان بقلی و دیگران جلوه و روایی ویژه ای یافتهاست. در پی آن آثار شعری نمادینی با رویکرد عرفانی و در قالب قصه ی پرندگان پدیدآمد که برجسته ترین آن ، مقامات الطیور یا منطق الطیر عطار نیشابوری است . اما درسده ی هفتم پیر شوریده ی بلخ ، جلال الدین محمد با آفرینش مثنوی معنوی جایگاهو کاربرد ویژه ای به قصه های رمزی بخشیده است . او بازبانی ساده و به کمک واژگانو ترکیب های برآمده، کاربرد ویژه ای به قصه های رمزی بخشیده است و به کمکواژگان و ترکیب های برآمده از کاربردهای زبان اجتماعی از کالبد قصه چونان پیکرهای برای بیان و باز نمودٍ جان مایه های دینی - عرفانی و آموزه های قرآنی بهره گرفتو در حقیقت به تفسیر و گزارش مضامین و مفاهیم عالی قرآن کریم به زبان شعرپرداخت، زبان شعر با عدم صراحت همراه است و آن گاه که قصد شعر بیان مسائلعرفانی می شود این ابهام چند برابر می گردد.مولوی هر لغزشی و هر دام گسنرده شدهبر سر راه آدمی را در داستان نمادین به خواننده نشام می دهد. هدف از نگارش اینمقاله رمز گشایی یکی از حکایت های مثنوی برای دریافت و اندیشه متعالی مولاناست.

مثنوی معنوی،حکایت،رمزگشایی، نماد،مرد اعرابی