رمز گشایی از حکایت مری کردن رومیان و چینیان در علم نقاشی و صورتگری مثنوی معنوی

سخن از یک قصه ی رمزی و جهان مه آلود و نمادین آن است . می دانیم که قصه هایرمزی و سمبلیک در ادب منثور داستانی ما از قرن پنجم با آثاری همچون رساله النظیر(داستانمرغان) ابن سینا و سپس در آثار کسانی چون احمد غزالی (رساله الطیر) و شیخ اشراق سهروردیو روزبهان بقلی و دیگران جلوه و روایی ویژه ای یافته است. در پی آن آثار شعری نمادینی بارویکرد عرفانی و در قالب قصه ی پرندگان پدید آمد که برجسته ترین آن ، مقامات الطیور یامنطق الطیر عطار نیشابوری است . اما در سده ی هفتم پیر شوریده ی بلخ ، جلال الدین محمدبا آفرینش مثنوی معنوی جایگاه و کاربرد ویژه ای به قصه های رمزی بخشیده است . او بازبانیساده و به کمک واژگان و ترکیب های برآمده، کاربرد ویژه ای به قصه های رمزی بخشیده استو به کمک واژگان و ترکیب های برآمده از کاربردهای زبان اجتماعی از کالبد قصه چونان پیکرهای برای بیان و باز نمودٍ جان مایه های دینی - عرفانی و آموزه های قرآنی بهره گرفت و درحقیقت به تفسیر و گزارش مضامین و مفاهیم عالی قرآن کریم به زبان شعر پرداخت، زبان شعربا عدم صراحت همراه است و آن گاه که قصد شعر بیان مسائل عرفانی می شود این ابهام چندبرابر می گردد.مولوی هر لغزشی و هر دام گسنرده شده بر سر راه آدمی را در داستان نمادین بهخواننده نشام می دهد. هدف از نگارش این مقاله رمز گشایی یکی از حکایت های مثنوی برابدریافت و اندیشه متعالی مولاناست.

Keywords:

مثنوی معنوی , حکایت , رمزگشایی , نماد , چینیان , رومیان