مهدیه محمدی

پس از رحلت رسول کرم، یکی از تلخ ترین حوادث، غصب خلافت حضرت علی، بود. با آن همه تأکید رسول خدا بر جانشینی، حضرت امیر، چرا سکوت نموده و خانه نشینی را برگزیدند و تعاملاتی همچون عدم قیام، مشاوره به خلفاء و گاه انتقادات شدید و سازنده داشتند؟ علی رغم یقین به خلافت، تعاملات ایشان با خلفاء از چه مبانی اعتقادی و برای تحقق چه هدفی صورت گرفته است؟ در این تحقیق، در حد بضاعت به تحلیل مبانی کلامی و اعتقادی این تعاملات، بر مبنای دلایل عقلی، قرآنی، روایی و تاریخی پرداخته و محصول آن چنین ره آوردی است؛ حضرت امیر، در راستای اهداف دین اسلام، در مقابل عصب ضالمانه خلافت، از هیچ اقدامی دریغ نکرد و با اصرار در عدم بیعت و خانه نشینی، مخالفت خود را از وضع موجود بیان فرمود. ایشان به علت اطاعت از وصیت پیامبر، به جهت حفظ جان خود، همچنین اهل بیت و یارانش، عدم یاری مردم و جلوگیری از بروز فتنه، بر قیام اصرار نفرمود که تعبیر به سکوت شد و برای حفظ مصالح اسلام و مسلمین، از ارائه اقداماتی همچون ارائه مشاوره به خلفاء در زمینههای مختلف کوتاهی نکرد و نسبت به عملکرد آنان نیز غافل نبوده و چنانچه برحسب مصلحت لازم می دید، به شدت آنها را نقد می فرمود.

حضرت علی، خلفاء، امامت، خلافت