رحمت الله بهرامی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، مرکز تحقیقات اجتماعی عوآملی مؤثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج.ایران

یکی از ابعاد مهم توسعه جوامع؛ توسعه سلامت و به عبارتی میزان و کیفیت دسترسی افراد جامعه به خدمات بهداشتی و درمانی است. از آنجا که هرگونه برنام هریزی جهت ارائه خدمات به مناطق نیازمند؛ ارزیابی وضع موجود م یباشد، هدفاین مقاله بررسی عمی قتر تفاوت میان شهرستا نهای استان کردستان به جهت دسترسی به مراکز بهداشتی و درمانی و تعیین میزان توسعه یافتگی در این زمینه است تا در بعد کاربردی نتایج این پژوهش در تصمی مگیر یها و سیاس تگذار یهای منطق های و محلی مورد استفاده مسئولین قرار گیرد. روش مطالعه توصیفی- تحلیلی و موردی و روش گردآوری بصورتکتابخان های است که 63 شاخص در سه بخش نهادی؛ نیروی انسانی و تخصصی از طریق سالنامه آماری 1393 واطلاعات مرکز آمار ایران گردآوری شد هاند. داد هها براساس تکنیک تاپسیس خطی و از طریق نرم افزار اکسل محاسبه و جهتترسیم نقشه از نرم افزار GIS استفاده شده است.یافت هها نشان م یدهد شهرستا نها ی سنندج و سقز برخوردار؛ شهرستا نهای قروه؛ بیجار؛ مریوان و بانه نیمه برخوردار و شهرستا نهای دیواندره؛ کامیاران؛ دهگلان و سروآباد به عنوان شهرستا نهای غیر برخوردار شناخته شد هاند. نتایج پژوهش بر مبنای تعداد جمعیت نشان م یدهد؛ 63 درصد جمعیت استان کردستاناز خدمات بهداشتی محروم؛ 2/ 0 درصد نیمه برخوردار و 44 درصد جمعیت از خدمات بهداشتی بطور نسبی برخوردارند. نتایج بخوبی نشا ندهنده این موضوع است که در میان شهرستا نهای استان؛ توزیع خدمات بهداشتی متناسب با توا نها و نیازهای جمعیتی توزیع نشد هاند. لذاپیشنهاد م یگردد ارزیابی توسعه سلامت حت یالامکان هم زمان در مقیاس سلسله مراتب روستا؛ شهر؛ شهرستان و استان صورت پذیرد تا علاوه بر تبیین تفاو تهای ناحی های؛ تفاو تهای درون ناحی های نیز روشن و مرتفع گردد.

درجه توسعه یافتگی، تاپسیس خطی، کردستان، ضریب نابرابری، شاخص بهداشتی