فاطمه شجاعی - مربی، گروه آموزش پرستاری، دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ابهر، زنجان، ایران
عزیزالله باطبی - استادیار، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
رویا صادقی - استادیار، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
مصطفی حسینی - استاد، گروه اپیدمیولوژی و آمار زیستی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

مقدمه: پرستاران در معرض عوامل تنش زای گوناگونی در محیط کار قرار می گیرند. بدیهی است که تنش شغلی بر سلامت جسمی و روانی پرستاران و کیفیت کار آنان تأثیر می گذارد. هدف از پژوهش حاضر، تعیین میزان تنش شغلی پرستاران و شناسایی عوامل مؤثر بر آن است تا با شناخت بهتر این عوامل جهت کاهش آن ها مداخلاتی انجام شود. روش ها: در این مطالعه مقطعی، نمونه گیری طبقه ای- تصادفی به کاربرده شد و 241 پرستار از بین پرستاران شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی زنجان وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری داده ها از دو پرسش نامه، ویژگی های شغلی و پرسش نامه تنش شغلی پرستاران (Nursing stress scale یا NSS) استفاده شد. داده ها با آزمون های آماری Mann-Whitney U ?Kruskal-Wallis و Spearman correlation و به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه 1/2 درصد پرستاران مورد مطالعه تنش کم، 48/1 درصد تنش متوسط و 50/6 درصد نیز تنش زیادی را در محیط کار خود تجربه می کردند. جنس مؤنت (P=0/007) و افراد با انگیزه پایین برای ادامه تحصیل (P=0/050) به طور معنی داری تنش شغلی بالاتری داشتند؛ در حالی که بین سن، وضعیت تأهل، نوبت کاری، سابقه کار، بخش محل کار، میزان اضافه کاری و تعداد فرزندان با استرس شغلی ارتباط معنی داری به دست نیامد. بحث و نتیجه گیری: میزان تنش شغلی پرستاران در زنجان بالا بود. به نظر می رسد انجام مداخلاتی برای گروه های در معرض خطر از جمله کاهش تعارض با پزشکان و یا درگیری با دیگر پرستاران موجب کاهش تنش شغلی در پرستاران خواهد شد.

تنش شغلی، عوامل مؤثر، پرستاران، زنجان، ایران