محمد پوررنجبر - دانشجوی دکتری مدیریت ورزشی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران- مربی، گروه تربیت بدنی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران
لقمان کشاورز - استادیار، گروه تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
اسماعیل شریفیان - استادیار، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
ابوالفضل فراهانی - استاد، گروه تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

مقدمه: فعالیت بدنی در اوقات فراغت می تواند امید به زندگی را در معلولان افزایش داده و باعث شادابی، ارتباط با دیگران،مشارکت در کارهای جمعی و جلوگیری از گواه گیری و کسالت شود. پژوهش حاضر به بررسی موانع مشارکت در فعالیت هایبدنی تفریحی افراد وابسته به ویلچر در استان کرمان پرداخته است.روش ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی بوده و جامعه آماری آن را کلیه معلولان وابسته به ویلچر استان کرمان تشکیل دادهاست. نمونه پژوهش 276 نفر از این جامعه بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه محققساخته ای بود که روایی صوری و محتوایی (CVI=0/91) آن به تأیید اساتید فن رسید. روایی سازه با تحلیل عاملی اکتشافی وپایایی پرسشنامه با آلفای کرونباخ و آزمون-باز آزمون تأیید گردید.نتا یج: وضعیت انواع فعالیت در اوقات فراغت به طور معنی داری پایین تر از حد متوسط بود. میانگین موانع فردی مؤثر بر فعالیتبدنی در اوقات فراغت به طور معنی داری پایین تر از حد متوسط بود. اولویت بندی موانع فردی مؤثر بر فعالیت بدنی حاکی ازاختلاف معنی داری بین میانگین رتبه ها بوده و شرایط شغلی به طور معنی داری بیشتر بود . میزان موانع ساختاری به طورمعنی داری پایین تر از حد متوسط بود. در اولویت بندی موانع ساختاری، دستیابی فیزیکی بیشتر بود . میانگین موانع فرهنگی –اجتماعی به طور معنی داری بالاتر از حد متوسط بوده و در اولویت بندی موانع فرهنگی -اجتماعی دیدگاه دوستان، همکاران وآشنایان به طور معنی داری بیشتر بود.بحث و نتیجه گیری: معلولان با صندلی چرخدار بیشتر موانع را در دیدگاه جامعه، همکاران و آشنایان خود می دانند و موانعفردی و ساختاری موانع قابل توجهی برای مشارکت در فعالیت بدنی آنان نیستند.

فعالیت بدنی، موانع مشارکت، تفریح، معلولان، صندلی چرخدار، استان کرمان