معصومه حیدری - کارشناس ارشد تربیت بدنی، گروه آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
وحید ذوالاکتاف - نویسنده مسئول، دانشیار گروه آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران؛ آدرس: اصفهان، میدان آزادی، دانشگاه اصفهان، دانشکده تربیت بدنی

زمینه و هدف:آزمون شمارش یک آزمون ساده مبتنی برعملکرد تهویه ای است که برای برآورد آستانه بی هوازی از آن استفاده می شود. دراین تحقیق، نسخه فارسی آزمون شمارش طراحی و مشخصاتروان سنجی آن برای برآورد آستانه بی هوازی دختران جوان سالم بررسی شد. روش تحقیق: سه گروه 19 نفری دانشجوی دختر سالم به صورت لایه ای هدفدار )با توان هوازی کم، متوسط، و زیاد( انتخابشدند. آن ها پس از امضای رضایت نامه آگاهانه، به فاصله تقریبی یک هفته در دو نوبت آزمون وامانده ساز فزآینده هوازی روی تردمیل شرکت کردند. در نوبت اول آزمون شمارش و در نوبت دوم آزمونتحلیل گازی اجرا شدند. برآوردهای تهویه ای آزمون شمارش بر اساس نتایج تحلیل گازی ارزشیابی شد. توسط نرم افزار SPSS ، تحلیل های آماری از طریق تحلیل واریانس یک طرفه به اجرا در آمد. یافته ها:سه گروه از حیث VO2max تفاوت معنادار داشتن د ) 01 / p≥0 و 42 / 32 ) 54 و F)2 (. با این وجود، در آستانه بی هوازی میانگین ± انحراف معیار، ضربان، مقیاس بورگ، و شمارش در سه گروه معادل و به ترتیببرابر 10 ± 177 ضربان، 2± 15 درجه، و 1± 5 شماره بود. در مرحله بی هوازی نیز مقادیر فوق همچنان در سه گروه معادل و به ترتیب به 7± 193 ضربان، 1± 18 درجه، و 1± 3 شماره رسید. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که عملکرد آزمون شمارش در تعیین آستانه بی هوازی و منطقه بی هوازی مشابه با آزمون ضربان و بهتر از مقیاس بورگ است. رابطه ی آزمون شمارش با فشار کار یک رابطه ی خطی معکوس بود. برای دختران سالم جوان، 5 شمارش نشان از فعالیت در آستانه بی هوازی و 3 شمارش نشان از فعالیت در منطقه بی هوازی داشت. یافته های این مطالعه استفاده از آزمون شمارش برای تعیین آستانه بی هوازی را تایید نمود.

شدت تمرین، آستانه ی بی هوازی ، آزمون شمارش