تمرکززدایی از آموزش و پرورش به ویژه در حوزه برنامه ریزی درسی در سالهای اخیر همواره مورد توجه صاحب نظران و متخصصان تربیتی و آموزشی بوده است و یک دغدغه ی فکری همیشه در محافل سیاسی و آموزشی کشورهای مختلف نسبت به این پدیده وجود داشته است. تمرکز و عدم تمرکز موضوعی غیرقابل انکار است که نظام های مختلف به صورت آشکار و پنهان از آن تاثیر میپذیرند. تحلیل ادبیات پژوهش و مروری بر تاریخچه تحقیق نشان میدهد که قرار گرفتن در یکی از دو قطب متمرکز و غیرمتمرکز یا حتی قرار گرفتن بر روی طیفی از آن خارج از یک چارچوب مدیریتی نمیتواند باشد. با توجه به نوع مدیریت سیاسی، اجتماعی و جهت گیری های ایدیولوژیک و در نظر گرفتن مقدورات اقتصادی و مالی نظامهای حکومتی و آموزشی است که آنها را به سوی تمرکزگرایی یا تمرکززدایی از آموزش و پرورش و در نهایتبرنامهریزی درسی سوق میدهد. اما نباید از این مساله غافل شد که عدم تمرکز مشکلات و مسایل خاص خود را به همراه خواهد داشت. برای کاهش تمرکز باید به طور همزمان از تمام زیر مجموعه های یک نظام از جمله بخش مالی، مدیریتی و برنامه ای کار را شروع کرد. نتایج تحقیق نشان داد که برای به کارگیری رویکرد عدم تمرکز باید وضعیت برنامه ریزی درسیدرحوزه طراحی، الگوها و عناصر نظری برنامه ریزی درسی به صورت شفاف تبیین و روشن شود