مقایسه نیتروژن دهی پلاسمایی فولاد آبکاری کروم سخت شده به دو روش متداول و توری فعال

پوشش های کروم سخت با وجود داشتن خواصی چون سختی و مقاومت به سایش بالا به دلیل داشتن ترک، مقاومت به خوردگی ضعیفی دارند و سختی این پوشش ها با افزایش دما کاهش می یابد. برای غلبه بر این مشکل از روش های مختلفی چون نیتروژن دهی پلاسمایی لایه کروم استفاده می شود. در این پژوهش به دو روش متداول و توری فعال بر روی فولاد کروم سخت شده انجام شد. ریز سختی سنجی سطح مقطع نمونه های دارای پوشش دو گانه، نشان داد که هر دو روش سختی یکسانی در پوشش ایجاد می کنند. افت سختی نمونه کروم سخت شده، پس از هر دو عملیات به مدت 5 ساعت تغییر محسوسی نمی کند ولی با افزایش زمان به 10 ساعت، 13% از افت سختی جبران می گردد. نتایج خوردگی نشان داد که بهبود مقاومت خوردگی فولاد کروم سخت شده پس از عملیات با توری فعال از روش متداول بیشتر بوده که دلیل آن تفتوت در مکانیزم این دو فرآیند تشخیص داده شد. ذرات نیتریدی تشکیل شده بر روی پوشش پس از عملیات توری فعال از چند ضلعی هایی با اندازه یکسان تشکیل شده است. در صورتی که روش متداول به صورت مجموعه های غیر هم اندازه می باشد.

Keywords:

نیتروژن دهی پلاسمایی , توری فعال , آبکاری کروم سخت , مقاومت به خوردگی , سختی