بررسی ارگونومیکی میدانهای الکترومغناطیس وارده به راهبرهای قطار شهری

قطار شهری یکی از سیستم های حمل و نقل شهری است که امروزه در شهرهای بزرگ در حال گسترش میباشد و شامل منابع متعدد تولید میدان های الکترومغناطیس میباشد. راهبران قطار شهری در مقایسه با سایر کارکنان، مدت زمان بیشتری در برابر میدانهای الکترومغناطیس قرار دارند که باید از دیدگاه ارگونومی مورد بررسی قرار گیرد. از این رو میانگین مواجهه راهبران در طول 8 ساعت کاری با حدود مجاز استانداردICNIRPمورد مقایسه قرار گرفته است وبا توجه به ادعای راهبران قطار شهری مشهد مبنی بر ایجاد اختلال در سلامتی آنها، میانگین میدان وارده به چندین راهبر در قالب آزمون فرض آماری مورد بررسی قرار گرفت. با وجود پایین بودن شدت میدان های الکترومغناطیسی از حدود مجاز، با توجه به عدم دستیابی به شواهد قطعی در خصوص اثرات بیولوژیکی میدانها، کاهش هر چه بیشتر مواجهه تا حد ممکن و منطقی ضروری است. از این رو در بخش دیگر مکانهای مختلف قطار از بعد میزان میدان الکترومغناطیس وارده مورد تحلیل قرار گرفته تا مکان هایی با قدرت میدان بالاتر شناسایی گردند و تا حد امکان زمان کمتری در این مکان ها قرار گیرند

Keywords:

میدان های الکترومغناطیس , قطار شهری مشهد , تسلا , فرض آماری