مطالعه حالات مختلف سقوط دعوا در حقوق ایران

سقوط دعوی با توجه به عدم شکل گیری تعهدات از سوی طرفین می تواند ایراد شود. این موضوع ارتباطاتی با ایقاع یافت می شود. این موضوع اجراکننده ضمانت قانونی برای قراردادها و هر نوع بیع هست اما نمی توان از نظر دور داشت که در اولین بار بررسی قانون ضمانت اجرا را از آن دریغ نموده است. از طرف دیگر این استدلال قابل قبول است که اراده مدیون شرط تحقق زمینه حقوقی پیش ساخته است؛ و اراده مهم ترین رکن برای شکل گیری تعهدات برای طرح سقوط دعوی مطرح می شود. قرار سقوط دعوا تنها در صورتی باید صادر شود که خواهان از دعوای خود به کلی چشم پوشی کند ؛ زیرا از یک سو هرگاه پس از ختم مذاکرات اصحاب دعوا ، خواهان استرداد دعوای خود را اعلام کند و خوانده رضایت خود را اعلام نماید قرار رد دعوا صادر می شود از این رو در پژوهش حاضر به بررسی حالات مختلف سقوط دعوا (سقوط دعوا درنتیجه صدور حکم قطعی، زوال حق به صورت ارادی، زوال حق به صورت قهری) در حقوق ایران خواهیم پرداخت. روش پژوهش حاضر به شیوه توصیفی تحلیلی برگرفته از منابع و اسناد کتابخانه ای معتبر می باشد که در نهایت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

Keywords:

سقوط دعوا , حقوق ایران