اثربخشی معنادرمانی گروهی بر افزایش خودکارآمدی بیماران مبتلا به ام اس شهر شیراز

هدف از این پژوهش تعیین تاثیر معنا درمانی گروهی بر افزایش امید و خودکارآمدی بیماران مبتلا به ام اس بود. طرح پژوهش از نوع پش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و جایگزینی تصادفی بود. این پژوهش 30 نفر از مراجعان به انجمن ام اس شهرستان شیراز در سال 1394 در دو گروه آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفر به طور تصادفی جایگزین شدند متغیر مستقل معناد درمانی گروهی بود که گروه آزمایش در 10 جلسه آن را دریافت داشتند و گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش مقیاس خود کارامدی شرر بود. برای تحلیل داده ا از تحلیل کواریانس استفاده شد نتایج نشان داد که معنا درمانی گروهی بر افزاش نمره ی کل مقیاس خود کارآمدی و عرصه های ان موثر بود .طبق نتایج پیگیری پس از یکماه بین گروه ازمایش و کنترل در میازن خودکاآمدی بیماران مبتلا به ام اس و عرصه های ان تفاوت معناداری وجود داشت و اثر معنادرمانی گروهی بعد از یکماه باقی مانده بود . بنابراین می توان اینگونه نتیجه گیری کرد، که معنادرمانی گروهی خودکارآمدی را در بیماران مبتلا به ام اس افزایش می دهد.

Keywords:

معناد درمان گروهی , خودکارآمدی , ام اس