محسن کاظمی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهید باهنر کرمان
شهریار شرفی - استادیار بخش مهندسی مواد و متالورژی دانشکده فنی دانشگاه شهید باهنر ک
مهدی دلشاد چرمهینی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهید باهنر کرمان
محمد میرزایی - کارشناس ارشد مرکز بین المللی علوم و تکنولوژی پیرشته و علوم محیطی ماه

فرایند جوش روکشی سخت یکی از متداول ترین روش ها برای افزایش عمر کاری قطعاتی است که تحت شرایط سایشی شدید قرار دارند. از بین انواع مختلف آلیاژهای سخت پوشان، آلیاژهای سخت پوشان پایه آهنی - به دلیل فراوانی و ارزان قیمت بودن - متداولترین و پر کاربردترین آلیاژهای سخت پوشان به حساب می آیند. در این مطالعه به وسیله روش جوشکاری قوس الکتریکی دستی (SMAW) بر روی فولاد کم کربن ASTM A36 دو لایه از الکترود سخت کاری Fe-32Cr-4/3C %wt جوشکاری شد. ریزساختار حاصل از جوشکاری حاوی کاربیدهای بزرگ اولیه و یوتکتیک از نوع Cr,Fe)7C3) و آستنیت شبه پایدار و کاربیدهای ثانویه از نوع Cr,Fe)23C6) می باشد. در شرایط یکسان شکل، اندازه، توزیع، نوع و فاصله متوسط کاربیدها، با استفاده از روش های عملیات حرارتی استاندارد، زمینه آستنیتی شبه پایدار حاصل از جوشکاری به زمینه های فریتی، مارتنزیتی و مارتنزیت تمپر شده تبدیل گردید و با استفاده از استاندارد ASTM G99 مقاومت به سایش تحت سه بار 5، 10 و 20 نیوتنی و مصافت 1500 متر اندازه گیری شد. مشاهده گردید که زمینه آستنیتی بیشترین و زمینه فریتی کمترین مقاومت به سایش را در بین سایر زمینه ها از خود نشان می دهند. همچنین رابطه سختی و مقاومت به سایش، و مکانیزم های سایش مورد بررسی قرار گرفت. مشخص گردید که سختی کاربیدها و چقرمگی فاز زمینه - به عنوان نگهدارنده ذرات سخت - عوامل تاثیر گذار بر مقاومت به سایش هستند.

جوش روکشی سخت، مقاومت به سایش، آلیاژهای پایه آهن، عملیات حرارتی