نفیسه پاک رضوانی - گروه مهندسی نرم افزار، دانشکده مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد، ایران
سیدرضا کامل - گروه مهندسی نرم افزار، دانشکده مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد، ایران
مجید وفایی جهان - گروه مهندسی نرم افزار، دانشکده مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد، ایران

شبکه موردی متحرک از تعدادی گره خودمختار بیسیم با منابع محدود تشکیل شده است که به طور غیرقابلپیشبینی حرکت میکنند و یک شبکه موقتی را تشکیل میدهند که گره های این شبکه می توانند بدون یکزیرساخت ثابت با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. در این شبکه ها تقسیم بندی زیاد شبکه و قطع ارتباط میان گره های آنکه از محدودیت توان گره ها ناشی می شود، می تواند باعث کاهش دسترس پذیری به داده شود. یکی از راه های مقابلهبا این مشکل، تکثیر داده ها در گره های مختلف شبکه است که باعث بهبود دسترس پذیری به داده های موجود درشبکه میشود. در این مقاله ابتدا انواع روشهای افزایش دسترس پذیری معرفی می شوند، سپس به برخی ازپروتکل های تخصیص تکثیر داده پرداخته می شود و مزایا و معایب هرکدام بررسی شده و با یکدیگر مقایسه می شوندو براساس ارزیابی آنها، مسیر کارهای آینده برای بهبود دسترس پذیری به داده بیان می شود.

تکثیر داده، دسترس پذیری به داده، شبکه های موردی متحرک