اثربخشی درمان مبتنی بر تعامل والد کودک بر ارتقا تعامل والد فرزند و رضایت زناشویی والدین

مدل مبتنی بر رابطه والد کودک، روشهای فرزند پروری و برقراری ارتباط صمیمانه با فرزندان را به والدین آموزش میدهد و از این طریق منجر به پیشگیری از مشکلات آتی و درمان مشکلات کنونی کودک میشود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش فرزند پروری بر اساس درمان مبتنی بر تعامل والد کودک بر ارتقا تعامل والد فرزند و رضایت زناشویی والدین بود. روش پژوهش نیمه آزمایش و از نوع طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. 20 کودک 8 تا 7 در سال تحصیلی91-92 در شهر اصفهان با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. این کودکان به تصادف در دو گروه 10 نفره آزمایش و کنترل قرار داده شدند. مادران کودکان گروه آزمایش در ده جلسه آموزشی دو ساعته در ده هفته شرکت کردند. گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکردند. مادران هر دو گروه در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون سیاهه رابطه والد کودک جرارد و رضایت زناشویی انریچ را تکمیل کردند. تحلیل داده های به دستآمده با استفاده از روش تحلیل آماری کواریانس چند متغیری انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد درمان مبتنی بر تعامل والد کودک - موجب ارتقا معنادار تعامل والد فرزند و افزایش معنادار رضایت زناشویی می شود. آموزش فرزند پروری بر اساس مدل مبتنی بر تعامل والد-کودک منجر به ارتقا تعامل والد فرزند و در نتیجه بهبود روابط اعضای دیگر خانواده و افزایش رضایت زناشویی خواهد شد در نتیجه استفاده از این روش به مربیان و درمانگران کودک توصیه میشود.

Keywords:

روشهای فرزند پروری , درمان مبتنی بر تعامل والد کودک , ارتقا تعامل والد فرزند , رضایت زناشویی والدین