نقش نوع فرزند پروری در آسیب پذیری فرزندان

نوع فرزندپروری جنبه مهمی از تعاملات والد کودک است؛ که از یک سو بر رفتارهای کنونی کودک و نیز رفتارهای او در مقاطع سنی بعدی - اثر گذار است و از سوی دیگر تأثیری بنیادی بر نگرش ها، اعتقادات و شیوههای والدگری آنان در آینده دارد؛ به گونهای که میتواند رضایت یاعدم رضایت آنان از والدگری خود را تعیین کند و در نتیجه در تأمین بخشی از سلامت روانی آنان مؤثر باشد. بر همین اساس هدف پژوهشحاضر بررسی نقش نوع فرزندپروری در آسیب پذیری فرزندان است. این پژوهش، یک پژوهش توصیفی است و نمونه در قالب 350 خانواده انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه بامریند استفاده شد. داده های بدست آمده با استفاده از تحلیل واریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که در پژوهش حاضر تفاوت معناداری بین نوع فرزندپروری در آسیب پذیری فرزندان مشاهده شد و نیزسبک فرزند پروری مقتدرانه باعث رشد و شکوفایی استعداد ها، ارتباطات اجتماعی سالم در فرزندان می شود. کیفیت مثبت روابط والد کودک - با عزت نفس و کارآمدی اجتماعی کودکان رابطه دارد و تعامل منفی والدین نیز باعث اختلالات رفتار مخل کودکان میشود. کیفیت بالای روابط والد کودک با عزت نفس و کارآمدی اجتماعی کودکان مرتبط است. با توجه به یافته های این پژوهش، نوع فرزندپروری در آسیب -پذیری فرزندان موثر است. والدین از طریق تعامل با کودکان در رشد رفتار آنان نقش اصلی را ایفا میکنند. بنابراین می توان سبک فرزندپروری والدین را یکی از عوامل مهم در رشد روانی اجتماعی فرزندان دانست.

Keywords:

فرزندپروری , آسیب پذیری