اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر مدل روانشناسی کنترل درونی در افزایش رضایت زناشویی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر مدل روانشناسی کنترل درونی در افزایش رضایت زناشویی است. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیشآزمون پسآزمون با گروه کنترل میباشد. - جامعه آماری پژوهش شامل 47 دانشجوی متأهل دانشگاه فرهنگیانبابل میباشد. حجم نمونه مورد مطالعه، شامل 20 زوج که دارای منبع کنترل بیرونی بودند و از نارضایتی زناشویی رنج میبردهاند، به روشتصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند، بدین صورت که 10 زوج در گروه آزمایش و 10 زوج در گروه کنترل قرار گرفتهاند. ابزار پژوهش شامل مصاحبه تشخیصی، تست رضایت زناشویی انریچ و مقیاس منبع کنترل راتر ) I-E (، بود. دادهها با استفاده ازضریب همبستگی، تحلیل کوواریانس، تحلیل رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که افزایش کنترل درونی زوجین ازطریق کاربرد زوج درمانی مبتنی بر مدل روانشناسی کنترل درونی بهطور معنیداری باعث افزایش رضایت زناشویی آنان شده است. همچنین نتایج پژوهش نشان داد که بین منبع کنترل درونی زوجین با میزان رضایت زناشویی آنان رابطه معنیداری وجود دارد. مداخله زوج درمانی مبتنی بر روانشناسی کنترل درونی میتواند به عنوان یکی از روشهای مداخله برای زوجهایی که از نارضایتی زناشویی رنج میبرند و بهطلاق فکر میکنند مورد استفاده قرار گیرد

Keywords:

زوج درمانی , روانشناسی کنترل درونی , رضایت زناشویی