رابطه تعادل کار زندگی با اشتیاق شغلی با میانجیگری استرس پرستاری در پرستاران بیمارستانهای دولتی شهر اهواز

ایجاد و بهبود اشتیاق شغلی پرستاران در جهت افزایش بروندادهای کاری مثبت )رضایت شغلی و عملکر دشغلی( و کاهش بروندادهای کاری منفی )غیبت و ترکشغل(، در محل کار امری ضروری میباشد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه بین تعادل کار زندگی و اشتیاق شغلی )نیرومندی، وقف خود و جذب( با میانجیگری استرس پرستاری در پرستاران بیمارستانهای دولتی شهر اهواز بود. 128 نفر از پرستاران بیمارستانهای شهر اهواز به روش تصادفی مرحلهای انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش، شامل پرسشنامههای تعادل کار- زندگی، استرس پرستاری و اشتیاق شغلی بود. برازش مدل پیشنهادی از روش مدلیابی معادلات ساختاری آزمون شد. اثرهای غیرمستقیم نیزتوسط روش بوت استراپ سنجش شد. نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی برازش مناسبی با دادهها دارد. به علاوه، استرس پرستاری رابطه تعادل کار زندگی و اشتیاق شغلی را میانجیگری میکند. همچنین، تبعیض در محل کار، به عنوان یکی از منابع استرس پرستاری، بزرگترین همبستگی را با اشتیاق شغلی نشان داد. طبق نتایج پژوهش حاضر، تعادل کار زندگی و استرس پرستاری تنها 20 درصد از واریانس اشتیاق - شغلی پرستاران را پیشبینی میکنند. بنابراین، عوامل دیگری نیز وجود دارند که اشتیاق شغلی پرستاران را تحت تاثیر قرار میدهند.

Keywords:

تعادل کار زندگی , استرس پرستاری , اشتیاق شغلی , پرستاران