بافت روستایی و کاربری فضاهای روستایی دوغشک

شکل کلی معماری سنتی از سنت عامیانه سرچشمه می گیرد و سنت عامیانه سنت بلاواسطه و ناخودآگاهی است که در بطن یک فرهنگ مردمی جریان دارد. شکل معماری به گونه های معنوی و مادی متاثر از نیازها و ارزشهای مربوط به آنهاست. مبنای خواستها و آرمانهای آنها به پیروی از رنجها و شادیها و آرامشهای انسانی شکل می گیرد، معماری ساده بافت روستایی در قالب این سنتها ادراکی از جهان است که به وضوح دیده می شود. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، مطالعات میدانی و مصاحبه به بررسی بافت خانه های روستایی دوغشک پرداخته شده است. معماری روستایی و بومی دارای خطوط ارتباطی مستقیم، با واسطه و محکمی با فرهنگ توده ها و زندگی روزمره آنهاست. کیفیت ابنیه در روستای دوغشک با توجه به سابقه سکونت، مراحل توسعه تاریخی و تقسیمات بافت مسکونی، موقعیت جغرافیایی ویژگی های آب و هوایی دارای شرایط خاصی می باشد. ویژگی های ساختمانهای روستا به لحاظ مصالح مورد استفاده در آن تیپ خاص مناطق دشتی را نشان می دهد. مصالح به کار گرفته ش ده در ساخت و سازهای روستا در زمان گذشته گل، چوب و آجر بوده که به مرور زمان این مصالح تغییر یافته و در سالهای اخیر در روستا از آهن برای اسکلت ساختمان استفاده شده است. عمده مصالح مورد استفاده در ساخت واحدهای ساختمانی جدید روستا آهن، آجر، سیمان، گچ و شن است که از شهر و سایر مصالح نیز مانند چوب، خاک و سنگ از محل خود روستا تأمین می گردد.

Keywords:

بافت روستایی , کاربری بناها , بافت قدیم و جدید