بهاره بوجاریان - دانشجوی کارشناسی ناپیوسته رشته معماری
محسن کبیریان - دانشجوی کارشناسی ناپیوسته رشته معماری

شهرسازی یعنی مطالعه طرح ریزی و توسعه شهرها با در نظر گرفتن احتیاجات اجتماعی و اقتصادی با توجه به حداقل رساندن مشکلات شهری و پاسخ گویی به نیازهای عمومی جمعیت شهری، شهرسازی یک کار گروهی و یک کوشش دسته جمعی با شرکت متخصصین علومی است که به نحوی در زمینه مسائل شهری می توانند به مطالعه بپردازند و در جهت بهبود، توسعه و به طور کلی وضع آینده آنها به تعیین برنامه مبادرت کنند. در واقع ، «شهرسازی» را می توان جزو فعالیت های و علومی به شمار آورد که با زندگی روزمره و لحظه ای انسان ارتباط دارد و آثار آن در نحوه «سکونت» و «کار و فعالیت» و «گذراندن اوقات فراغت» شهروندان ملموس و آشکار است. مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی می باشد. یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده می شود. با اینکه نتایج بحران های امروزی به خوبی شناسایی شده اند ولی بسیاری از راه حل های ارائه شده نسبت به مشکلات محیطی در معماری پایدار، به نظر ناکارآمد و ناقص می آیند، چرا که با وجود ارائه راه حل هایی که در جهت رفع مشکلات محیطی بر می آید، اما رویکرد آنها نسبت به طبیعت همچنان گسسته است و ارزش همیشگی طبیعت احیا نشده باقی می ماند. نگاه انسان نسبت به طبیعت، همان جهان بینی یا بینش او می باشد که در روش و مشی او منعکس می گردد. لذا ابهام ها و نواقص تئوریکی که در مفهوم معماری پایدار وجود دارند، می توانند مانع مهمی در جهت حفظ محیط زیست باشند. در این مقاله به بررسی این دو مقوله شهرسازی و تأثیرات محیط زیست در روی آن می پردازد. روش پژوهش به صورت کتابخانه ای صورت گرفته است.

شهرسازی، توسعه پایدار، معماری پایدار، محیط زیست