علی فرقانی کسمائی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری منظر، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نور
احمدرضا کشتکار قلاتی - دانش آموخته دکتری معماری، دانشگاه تربیت مدرس تهران
سید ابراهیم سید سالکی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری منظر، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نور
یاسر اسلامی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری منظر، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نور

امروزه کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهمترین سنجه های توسعه یافتگی بدل گردیده و همینطور توجه به پیاده و پیاده مداری از ضروریات برنامه ریزی شهری در راستای توسعه پایداراست. در این میان، پیاده راه ها بدلیل قابلیت های خاص خود در ایجاد فرصت تعاملات اجتماعی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملکردی از نقشی اساسی برخوردارند. زمانی که صحبت از قدم زدن در فضاهای شهری به میان می آید، بیشترین ارتباط بین پیاده و مقوله توسعه پایدار، در بخش اجتماعی احساس می شود. پیاده روی یکی از پایدارترین روش های حمل و نقل بوده و می تواند از جنبه های مختلف کالبدی، اجتماعی،زیست محیطی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی سبب پایدار شهرها گردد. همچنین، پیاده راه ها که بستر اصلی حرکت پیاده هستند، در سطح شهرها همانند کانون های رشد عمل کرده و تاثیر بسزایی در اصلاح و تحریک فضاهای پیرامونی خویش ایفا می نمایند. در این پژوهش به بررسی مفهوم ( توسعه پایدار ) و ( حرکت پیاده ) پرداخته می شود و همینطور نقش پیاده روی به عنوان گونه پاک ترابری و پیاده راه ها به عنوان بستر اصلی این شیوه جابجایی، از ابعاد مختلف تأثیرگذار مستقیم یا غیرمستقیم همچون سلامت جسمی و روحی، مسائل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی در ایجاد توسعه پایدار مورد بررسی قرار می گیرد و در نهایت نقش پیاده راه ها و پیاده مداری را در توسعه فضاهای پایدار شهرها و اصول پیشنهادی جهت ایجاد یک محدوده پیاده مدار پایدار، تبیین می گردد.

پیاده راه، پیاده مداری، برنامه ریزی شهری، توسعه پایدار، فضاهای شهری