صفیه قلی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری
امین مومیوند - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری

کشور ایران با توجه به شرایط خاص جغرافیایی و موقعیت خطرپذیری که دارد، نیازمند برداشتن گام های استوار در جهت بهبود روند مدیریت بحران می باشد. توجه به ساختار مدیریت بحران ایران و تحلیل و ارزیابی نقاط ضعف و قوت آن به منظور کاهش آسیب پذیری ضروری به نظر می رسد. این تحلیل زمانی دقیق تر و عینی تر خواهد بود که در قالب قیاس با کشوری مشابه از نظر مخاطرات طبیعی و اما متفاوت و کامل تر در زمینه مدیریت بحران صورت پذیرد. روش تحقیق این پژوه توصیفی تطبیقی می باشد و جامعه آماری، جوامع ایران و هند می باشد که اطلاعات لازم از طریق متون، اسناد، کتب، مقالات و مجلات و... گردآوری شده است. نتایج این پژوهش بیان می دارد، الگو برداری صرف از سایر کشورها نمی تواند راهکار مناسبی برای بهبود وضعیت مدیریت بحران باشد بلکه بهترین شیوه برای کار آمدتر کردن نظام مدیریت بحران کشور حرکت تدریجی به سمت تفویض و واگذاری اختیارات و منابع قدرت به سطوح منطقه ای و محلی و نیز به صورت همزمان افزایش توانمندی و ظرفیت حکومت های محلی می باشد.

مدیریت بحران، ایران، هند، آسیب پذیری، حکومت های محلی