هدا دبستانی - دانشجوی کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، دانشکده هنر و معماری، کرمان، ایران
آژنگ بقایی - دکتری معماری، استادیار گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، دانشکده هنر و معماری، کرمان، ایران

در دوران معاصر با پیشرفت تکنولوژی و توسعه روز افزون صنعت، زمینه پیدایش کلان شهرها فراهم گردیده است و به دنبال آن به تدریج انسان از طبیعت دور مانده است. این امر بدیهی است که تحول در زمینه های گوناگون اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، ساختار کالبدی و فضایی شهرها را نیز دگرگون می سازد. رشد ناگهانی جمعیت و گسترش شهرنشینی، رشد فیزیکی شهرها و هجوم فولاد و سنگ، چشم اندازی تیره بربستر فضاهای طبیعی و سبز شهری ایجاد کره است و در نتیجه چشم اندازهای طبیعی و رابطه متقابل موجودات زنده و محیط زیست آن ها حذف شده است و شهرهای آلوده و آسیب پذیری را به وجود آورده است. یکی از آسیب های وارد شده بسیار نگران کننده به شهرها، ساخت محیط های پر تنش به دست انسان ها است که توجه همگان را به خود جلب کرده است و رفع این مسئله نگران کننده به دغدغه اصلی شهرسازان و معماران تبدیل شده است. توسعه فضای سبز شهری در قالب معماری سبز و به کارگیری اصول آن، به عنوان رویکردی بینابین در برابر استفاده بیش از حد از طبیعت و نقطه مقابل ان یعنی رشد فیزیکی بی رویه شهرها، بدون توجه به محیط زیست در دهه های اخیر به عنوان یکی از راه های دست یابی به توسعه پایدار شهری مطرح شده است. معماری سبز تلاشی است برای هم آوایی با طبیعت که همسو با نگرش های زیست محیطی شکل می گیرد. با توجه به این که در فرآیند معماری سبز، طراحی ساختمان سبز به صورت منفرد و تک به تک کارساز نیست، باید هم زمان با یک طراحی شهری سبز انجام شود چرا که طبیعت پوشش سبز گسترده ایست که باید تمام شهر را در بر گیرد. در این راستا پیش رو به دنبال اثبات این فرضیه است که با استفاده از اصول به کار برده شده در معماری سبز می توان گام موثری در پایداری شهری برداشت. این پژوهش با روش توصیفی، تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای براساس اسناد و مدارک موجود درابتدا به شناخت اصول معماری سبز و معماری پایدار پرداخته و در نهایت اقدام به ارائه راه کارهایی برای توسعه آن می پردازد.

معماری ساز، معماری پایداری، پایداری شهری