یوسف درویشی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور تهران ایران

با شروع انقلاب صنعتی، اختراع اتومبیل و گسترش شهرها، به تدریج اولویت دادن به نقش عابر پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کمرنگ شده و از کیفیت فضایی عرصه های عمومی شهر، فضاهای بازشهری و پیاده راه ها کاسته شده است، عرصه هایی که خود به عنوان بستر و خاستگاه، نقش محوری در ارتقای سطح تماس ها، ارتباطات و تعاملات اجتماعی بین شهروندان ایفا می کنند. در این راستا عدم توجه به مقیاس انسان و نادیده گرفته شدن نیازهای عابرین پیاده از معضلات پیش رو می باشد. به طوری که کمبود و نبود کیفیت در پیاده راه ها منجر به تضعیف حضور و تعاملات اجتماعی شهروندان شده است. بنابراین ضرورت شناخت مولفه های تاثیرگذار بر کیفیت این فضاها به منظور پاسخگویی به نیازهای شهروندان در راستای ارتقای حضور سطح تعاملات اجتماعی ایشان، بیش از پیش مهم جلوه می نماید. شهر اردبیل نیز از این قاعده مستثنی نبوده و غلبه فضاهای سواره بر مسیرهای پیاده، عرصه را بر حضور شهروندان در فضاهای شهری تنگ نموده است. نتایج پژوهش بیانگر آنست که فضای فیزیکی پیاده رو شرایط را برای تعامل بهتر اجتماعی رای شهروندان به طور مطلوب فرآهم نکرده است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و میدانی بوده و برای جمع آوری دادها از روش کتابخانه ایی و ابزار پرسشنامه م مصاحبه بهره گرفته شده است و تحلیل داده ها نیز از روش استدلالی و استنباطی با استفاده از تحلیل نرم افزار Excel استفاده شده است.

پیاده راه ها، کیفیت فضایی، تعاملات اجتماعی، شهروندان، شهر اردبیل