نوشهر گرایی و رشد افقی شهر (نمونه موردی شهر مشهد)

شهر پدیده های زنده و پویا در بستر زمان است که جسم آن، کالبد شهر و روح آن، شهروندان و تعاملات اجتماعی آنها می باشد. همین کنش های اجتماعی در بستر شهر باعث سر زندگی، حس تعلق به مکان و هویت می گردد. به دنبال مسائل زیست محیطی مبحث توسعه پایدار در سال 1987 از طریق گزارش (برانلند) مطرح گردید. در همین زمینه، نظریه پردازان برنامه ریزی شهری و در قالب آن رشد هوشمند را در دستور کار قرار دادند. بررسی شاخص های رشد هوشمند در شهر مشهد براساس سه شاخص فشردگی، زیست محیطی و دسترسی به تفکیک مناطق شهرداری است. مراکز شهری دارای بالاترین تعاملات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و مذهبی می باشند. به مرور زمان با گسترش بی رویه شهرها و رشد روز افزون استفاده از اتومبیل، معضلات ترافیکی در مراکز قدیمی شهری پدیدار شد. در همین راستا جنبش نوشهرسازی به منظور رفع مشکل ناشی از فرسودگی و زوال مراکز شهری و گسترش افقی شهرها به وجود آمد. براساس اصول نو شهرسازی، اتصال پذیری و پیوستگی شبکه ارتباطی از ویژگی های کلیدی شبکه پایداراست. این پژوهش تلاش دارد با به کارگیری اصل اتصال پذیری در نوشهرسازی و با استفاده از روش چیدمان فضا و نیز بهره گیری از GIS، به ارائه روش بسط پذیری به منظور تحلیل ساختار شبکه ارتباطی شهرها و ساماندهی آن بپردازد.

Keywords:

طراحی فضای شهری , توسعه پایدار شهری , رشد هوشمند شهری , سیستم اطلاعات مکانی GIS , مشهد