نسترن ابراهیمی کارگرشیرازی - دانشجوی مهندسی شهرسازی ، گروه شهرسازی موسسه آموزش عالی اقبال لاهوری
شهره نثاری اشک زری - دانشجوی مهندسی شهرسازی ، گروه شهرسازی موسسه آموزش عالی اقبال لاهوری
مریم خزائی - استادیار ، گروه معماری موسسه آموزش عالی اقبال لاهوری

پیشرفت شهرها و صنعتی شدن آنها در قرن حاضر به خصوص شهر نشینی در کلان شهرها باعث به وجود آمدن ناهنجاری های زیادی شده است . شهرنشینی به عنوان پدیده ای که در اثر تداخل جنبه های مختلف و ضروری زندگی مدرن رخ می دهد، مظهر شبکه ای از روابط پیچیده اجتماعی و بستر و شکل دهنده بسیاری از چالش های اساسی در زندگی شهروندان می باشد . در سالهای اخیر ، محیط کالبدی که در برخی شهرها ایجاد شده مردم را از تعاملات اجتماعی مناسب دلسرد نموده است. راه حل این مسئله از نظر اندیشمندان علوم اجتماعی ، بازسازی این روابط با اتخاذ راهکارهایی مانند فراهم آوردن عرصه های تعامل می باشد . فضای شهری به عنوان بستر شکل گیری فعالیت ها و روابط شهروندان ، و افراد به عنوان فعالان شهری و عامل شکل دهنده حیاط جمعی در این بستر حضور پیدا می کنند . از آنجایی که پیاده مداری سبب ایجاد رابطه مستقیم افراد با فضا می شود این رابطه نزدیک بین فضاهای شهری و افراد باعث درک هر چه بیشتر کیفیت های محیطی از طرف شهروندان می شود . هدف اصلی این مقاله بررسی تأثیرات پیاده مداری در افزایش و احیائ سرزندگی در فضاهای شهری می باشد که با استفاده از مدل تحلیلی و روش تحلیل مروری به بررسی فرضیه مقاله ، « پیاده مداری موجب افزایش و احیائ سرزندگی در فضاهای شهری می گردد » می پردازیم و با بیان مبانی و نظریات در حوزه ی پیاده مداری ، سرزندگی و زیست پذیری فضاهای شهری و تعاملات اجتماعی به تحلیل و بررسی رابطه بین این شاخصه ها پرداخته و در نهایت نتایج نشان می دهد ، هنگامی که در برنامه ریزی و طراحی فضاهای شهری بتوان به گونه ای عمل کرد که مشوق حرکت پیاده در شهر شد ، آنگاه حضور پذیری ، سرزندگی و حیاط اجتماعی ، دیدن و دیده شدن به شهر برگشته و چنین کیفیت هایی باعث افزایش سطح تعاملات اجتماعی شده و فضای شهری به تعریف و جایگاه واقعی خود بر خواهد گشت.

فضاهای شهری ، پیاده مداری ، تعاملات اجتماعی ، سرزندگی ، عرصه عمومی شهر