محمد علی تنهایی - دانشجو، کارشناسی ارشد مهندسی کامپیوتر، نرم افزار،دانشگاه آزاد اسلامی واحد دولت آباد،
رسول صادقی - استادیار ، دکترای تخصصی، برق مخابرات،گروه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دولت آباد

زمین یک سیاره آبی است و بیش از 70 درصد آن از آب پوشیده شده است ولی به صراحت می توان گفت که کمتر از 10 درصد اقیانوس های جهان بررسی شده اند و بخش بزرگی از آن هنوز ناشناخته است . در دهه های اخیر شبکه های حسگر بی سیم زیر آبی توجه محققین علمی و صنعتی را برای جستجوی محیط وسیع زیر آب به خود جلب کرده است. البته در گدشته برای شناخت محیط زیر آب روش های مختلفی موجود بوده که این رویکردهای قدیمی محدودیت های زیادی از جمله هزینه زیاد ، زمان طولانی دسترسی به نتایج نظارت ، نامناسب بودن محیط زیر آب برای حضور انسان داشته است. بنابراین شبکه های حسگر بی سیم زیرآبی به عنوان جایگزین مهم برای نظارت بر آب در نظر گرفته شده است. با توجه به ساختار متفاوت محیط زیرآبی برای انتقال در زیرآب، به جای امواج رادیویی از امواج صوتی استفاده می شود. به همین دلیل پروتکل های دسترسی به رسانه انتقال باپروتکل های محیط غیر آبی متفاوت هستند. در این مقاله ابتدا چند مورد از پروتکل های دسترسی به رسانه در محیط زیر آب مورد بررسی قرار می گیرند و در بخش پایانی با هم مقایسه می شوند.

شبکه حسگر، حسگر بی سیم، زیرآبی،انرژی، کارایی