بررسی اقلیم گردشگری شهر اصفهان با استفاده از شاخص های زیست اقلیمی

شناخت پتانسیل های طبیعی، به عنوان بستر فعالیت های انسانی پایه و اساس غالب برنامه ریزی های محیطی و آمایش سرزمین راتشکیل می دهد. در این راستا ویژگی های اقلیمی و عناصر غالب آن درپراکندگی فضایی و شکل گیری رفتار محیطی جوامع انسانی نقشتعیین کننده ای ایفا می کنند تا آنجا که امروزه مطالعات و بررسی های بیوکلیمای انسانی، پایه و اساس برنامه ریزی های شهری، عمرانی،سکونتگاهی، معماری، جهانگردی و غیره است .هوا به عنوان شرایط زودگذر جوی و اقلیم به عنوان هوای غالب یک منطقه، می تواند بهعنوان یک شاخص محلی برای جذابیت منطقه و همچنین بر روی فعالیت های دورهای، ساختارها و کارکردها و آسایش گردشگران اثرگذارباشد؛ لذا بررسی زیست اقلیم مناطق، این امکان را به گردشگران میدهد که با آگاهی از ویژگی های اقلیمی مناطق، نقاط مورد نظر خود رااز نقطه نظر اقلیم آسایش در فصل های مشخص سال انتخاب و مورد بررسی قرار دهند. در این پژوهش با استفاده از شاخصهای زیست اقلیمیبیکر (CPI) ، عدم آسایش (HU) و شاخص دما- رطوبت تام (THI) ، اقلیم گردشگری شهرستان اصفهان مورد ارزیابی قرارگرفته است. جهتمحاسبه هر یک از شاخص های یاد شده در مقیاس زمانی ماهانه، از پارامترهای دما، رطوبت نسبی، باد و فشار بخار آب ایستگاه سینوپتیکاصفهان طی سالهای 1951 تا 2010 استفاده گردیده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که در شاخص بیکر ماه های آوریل، می، اکتبر،نوامبر، دسامبر دارای شرایط ملایم و مطبوع و مناسب برای گردشگری است.در شاخص دما- رطوبت تام، چهار ماه از سال یعنی ماه هایآوریل، می، سپتامبر و اکتبر دارای شرایط اقلیمی آسایش و مناسب برای گردشگری است. در شاخص عدم آسایش نیز هیچ کدام از ماه هایسال شرایط عدم آسایش را ندارند.

Keywords:

اقلیم گردشگری , شاخص بیکر , عدم آسایش , دما - رطوبت تام , اصفهان